Sadıqovlar ailəsi 4 ildən artıqdır ki, Gəncənin Teymur Hacıyev küçəsində yerləşən zirzəmidə yaşayır. 5 nəfərdən ibarət ailədə 3 azyaşlı, məktəbli var. DİA.AZ-ın məlumatına görə, ailə başçısı Saməddin Sadıqov əvvəl usta kimi işləyirmiş. Bu zaman ailə kirayədə qalırmış. Sonradan 2 dəfə ağır mədə əməliyyatı keçirib, iş qabiliyyətini itirib. Bundan sonra ailə aylıq ödədiyi kirayə haqqını çatdırmayıb. Nəticədə, tək yaşayan, yaşlı bir qadın evini təmizləmək, yeməyini bişirmək, işlərini görmək müqabilində ailəyə evinin zirməsini təklif edib.
“Görürsünüz, darısqal, nəmişlik və qaranlıq yerdir. Uşaqların üçün də burada revmatizma xəstəliyi tapıblar. Günün günorta çağı da evdə işıq yandırırıq. Başqa cür mümkün deyil. Elektrik xətləri o qədər köhnədir ki, tez-tez xarab olur. Bəzən günlərlə işıqsız qalırıq. Bu uşaqlar dərslərini şam işığında oxumalı olurlar”.
48 yaşlı ana Elmira Sadıqova belə deyir. Ana bilmir hansı problemindən danışsın. Deyir, indiyə qədər dəfələrlə aidiyyatı qurumlardan kömək istəyiblər. Dadlarına çatan olmayıb. İlk dəfədir ki, kimsə qapılarını açır, o da şikayətlərini dinləməyə: “Bilirəm, medianın əlindən nə gələ bilər? Ancaq çəkib göstərəcək. Bəlkə aidiyyatı qurumlar bundan sonra baxıb utana, bizə bir kömək edələr. Çox şey istəmirik. Dəfələrlə Sosial Müdafiə Fonduna müraciət etmişik. Sosial yardım üçün yalvarmışıq. Vermirlər. İş üçün müraciət etmişik. Uyğun iş tapılmır ki, tapılmır. İcra Hakimiyyətinə də düz 4 dəfə getmişik. Onun üçü Elmar Vəliyevin dövründə, biri də yeni başçı gələndən sonra. Hər dəfə kömək olacaq, deyib, yola salıblar. Bu günədək heç bir köməklərini görməmişik”.
Saməddin Sadıqov deyir ki, yaxşı işləyə bildiyi zamanlarda kimsəyə ehtiyacları olmayıb. Hətta ev almaq haqqında da düşünüblər. Elə ki, səhhətində problem yaranıb, həyatlarında hər şey alt-üst olub: “Xaricdə küçədə yatanlara da dövlət kömək edir. Mən çox şey istəmirəm. Bizə sosial yardım ayırsınlar. Heç olmasa, evə bir qəpik pul girsin. Biz də həmin puldan kənara atıb özümüzə bir sot torpaq alaq. Ya da bizə 1-cə sot torpaq versinlər, canım cəhənnəm, birtəhər işləyib içində özümüzə ev tikərik. Vallah, yemərik, içmərik, nəsə edərik”.
Elmira Sadıqova şəraitsizlikdən, çətinlikdən bezib. Deyir, tək ümidi uşaqlarıdır, onların gələcəyidir: “İnanın, üçü də əlaçıdır. Hətta indiki qaldığımız yer məktəblərinə uzaqdır. Çıxarıb, yaxınlıqdakı məktəbə qoymaq istədik. Müəllimələri qoymadı, o cür yaxşı şagirdləri itirmək istəmədilər. İndi uzaqdakı, keçmiş məktəblərinə gedib-gəlirlər. O da ki marşurt yoludur. Çox vaxt pulları da olmur. Məcbur olub, 1 saat yarım əvvəldən çıxıb, piyada getməli olurlar. Heç olmasa avtobus belə şagirdlər üçün pulsuz deyil. Bu ölkədə yaşamaq zülmdür”.
Elmira Sadıqovanın ən böyük arzusu işıqlı mənzilinin olmasıdır. Deyir, lap 2 otaq olsun, kiçik olsun, amma işıqlı və quru olsun: “Nəmişlikdən bezmişik. Baxın, yerimiz, çarpayımız yoxdur. Uşaqlara yerdən yataq salıram. Gecələri dəhşətli soyuq olur. Deyirlər: “Ana, bizim yerimiz sudur”. Baxıram, o qədər soyuq və nəmişlikdir ki, yazıq uşaqlar gecələri qızına bilmirlər. Ayaqları, sümükləri bütün günü sızıldayır. Təkcə, uşaqlarda yox, elə hamımızda”.
Saməddin Sadıqov metal toplayıb, satır. Ailəsinin gündəlik xərclərini bununla çıxarır. Deyir, həmin gəlirlə nəinki ev al, heç kirayə də çıxa bilməzlər: “Çörəyə və kommunal xərclərə güclə yetir. İndi də zirzəmisində qaldığımız qadın deyir ki, yaxında uşaqları Rusiyadan qayıdacaq. Onun da nəvələri var. Zirzəmi olsa da, həyəti kiçikdir, bir yerə açılır. Onlar gələnə qədər bizdən bir yer tapıb, çıxmağımızı xahiş edib. Sağ olsun, 4 ildir saxlayır, ona bir şey deyə bilmərəm. Heç kimin heç kimə borcu yoxdur. Vətəndaşa köməyi də, dəstəyi də dövlət verməlidir, ayrı-ayrı adamlardan nə gözləmək olar ki? İndidən məni dərd alıb. 3 uşaqla hara gedək, bilmirik. Heç yerdən gümanımız yoxdur”.
Elmira Sadıqovanın gözünə gecələr yuxu getmir. Deyir, bütün gecəni uşaqlarına nəzarət edir. Son vaxtlar içəri tez-tez siçovul, kərtənkələ girir: “Qorxuram, ancaq başqa çarəmiz yoxdur. Mən yaşamışam, bilirəm bu dünyada çarəsizlikdən pis hiss yoxdur”.
